O Mnie

Anixa urodziła się w 2002 roku, ale jakby z innej epoki. W jej oczach przeszłość ma uszy – potrafi słuchać. Słucha szmeru starego drewna, dźwięku porcelany, ciszy starych zegarów. Tam, gdzie inni widzą kurz, ona widzi opowieść.
Rysuje, bo linie na papierze to dla niej sposób rozmowy ze światem. Tworzy biżuterię, bo chce, żeby piękno można było nosić ze sobą. Tatuuje, bo wierzy, że skóra to najlepsze płótno dla ludzkich historii. Każdy tatuaż, naszyjnik czy szkic ma w sobie cząstkę jej — cierpliwej, ciepłej, zawsze uśmiechniętej dziewczyny, która nauczyła się utrzymywać z pasji, nie rezygnując z marzeń.
Anixa żyje tak, jak tworzy — z duszą, z wyczuciem i z miłością do tego, co prawdziwe.
Bo dla niej nawet starocie mają głos. Trzeba tylko nauczyć się ich słuchać.